جلسه محاکمه عشق بودو عقل که قاضی این جلسه بود عشق را محکوم به تبعید به دورترین نقطه مغز یعنی فراموشی کرد.قلب تقاضای عفو عشق را داشت ولی همه اعضا با او مخالف بودند.قلب شروع کرد به طرفداری از عشق:اهای چشم مگر تو نبودی که هر روز ارزوی دیدن او را داشتی؟ ای گوش مگر تو نبودی که در ارزوی شنیدن صدایش بودی؟ و شما پاها که همیشه اماده رفتن به سویش بودید حالا چرا این چنین با او مخالفید؟همه اعضا روی برگرداندند و به نشانه اعتراض جلسه را ترک کردند.تنها عقل و قلب در جلسه ماندند.عقل گفت:دیدی ای قلب؟همه از عشق بیزارند:ولی من متحیرم با وجودی که عشق از همه بیشتر تو را ارزده چرا هنوز از او حمایت می کنی؟قلب نالید و گفت:من بدون عشق دیگر نخواهم بود و تنها تکه گوشتی هستم که هر ثانیه کار ثانیه قبل را تکرار می کند و فقط با عشق می توانم یک قلب واقعی باشم پس من همیشه از عشق حمایت می کنم !

          چرا با دل جفا کردی و رفتی                                   مرا تنها رها کردی و رفتی

          دل مجنون و عاشق پیشه ام را                               به هجران مبتلا کردی و رفتی